Kateryna
Creatieve 3D tekenaar Kateryna (40) leefde met haar familie in noordoost-Oekraïne tot ze moest vluchten door een bom. In België vond ze een tweede thuis dankzij Fred, haar gastgezin en de vrijwilligers van Promote Ukraine.
“Het was helemaal niet de bedoeling dat ik in België zou belanden (glimlacht). Toen de oorlog uitbrak in Oekraïne besloot ik om via Charleroi naar Marokko te reizen. Ik had daar een penvriend, maar ik mocht het land niet binnen. Ik had geen visum. Ze hebben mij dan op het eerstvolgende vliegtuig terug naar Charleroi gezet.
Een politievrouw op de luchthaven vroeg wat ik hier wilde doen. Ik wilde een visum aanvragen om naar Marokko te reizen (lacht). Ze keek naar mij en zei: ‘Ik denk niet dat het jou zal lukken, maar je kan proberen’. Ik was gechoqueerd natuurlijk en ik vroeg haar wat ik moest doen. Ze vertelde me dat ik in België kon blijven.
Ik ging toen naar Brussel om me te registreren. Maar er was een lange wachtrij. De deuren van het aanmeldcentrum gingen uiteindelijk dicht nog voor het mijn beurt was. Gelukkig ontmoette ik tijdens het wachten twee meisjes, en Fred (lacht). Fred is een vrijwilliger die ons aansprak toen we wilden vertrekken naar een hostel. Hij zei:
“Dames, geen zorgen. Ik ben vrijwilliger en ik wil niet dat jullie op straat slapen.” Fred
Hij belde zijn vrouw op om te laten weten dat we eraan kwamen. Ze waren zo lief. We aten samen en ze gaven ons een slaapplek. Het was de eerste nacht dat ik goed sliep. Ik voelde me veilig. Fred bracht ons ook de dag erna terug naar het aanmeldcentrum. Daar konden we ons aanmelden voor een slaapplaats.
We zijn toen beland bij een gastgezin. Ze waren echt schatten van mensen (glimlacht). De eerste week kochten ze zoveel eten voor ons. Zo konden we uitrusten. De eerste drie dagen sliep ik gewoon, maar plots besefte ik ook wat er allemaal gebeurd was. Ik ben hier in België. Veilig, maar mijn familie is nog steeds in Oekraïne. Ik voelde mij schuldig (weent).
Fred vertelde me dat burgers een liefdadigheidsdiner organiseerden niet ver van waar we verbleven. We twijfelden eerst om te gaan, maar hij zei: “Ga gewoon. Het zal je deugd doen.” We gingen en ik merkte op dat er nog Oekraïners aanwezig waren. Het waren vrijwilligers van Promote Ukraine, een Brusselse organisatie die Oekraïners warm onthaalt.
“De mensen hier openden niet alleen hun deuren voor ons, maar ook hun hart”
Ik ontmoette er een vrouw die al jaren in Brussel woont en zei: er zijn zoveel dingen die we kunnen delen met de mensen in België. Het gaf me inspiratie en zin om samen met hen hier een toekomst uit te bouwen. Nu ben ik ook zelf vrijwilliger in de organisatie. Ik werk als vrijwillige manager van ons cultureel centrum Proster, wat ‘thuis’ betekent in het Oekraïens. Kinderen kunnen hier spelen en volwassen kunnen deelnemen aan de activiteiten die we organiseren. We geven hen ook informatie om zich beter te kunnen oriënteren in de stad.
Aankomen in Brussel was ook voor mij niet evident. Weet je, wanneer je je land verlaat is de toekomst zo onduidelijk. Je maakt gewoon de beslissing en vertrekt. Ik ben echt dankbaar dat ik al deze mensen hier ontmoette. Nu woon ik alleen, maar nog steeds nemen ze mij mee op pad en denk ik: deze plaats ken ik nog niet. Echt. De mensen hier openden niet alleen hun deuren voor ons, maar ook hun hart.”
Fotograaf: Brian van Lijf